رزین پلی استر

رزین های پلی استر مورد استفاده در صنعت از نوع “غیراشباع” هستند. این رزین غیر اشباع یک ترموست است که می تواند در شرایط مناسب از حالت مایع یا جامد، پخت شود.

در شیمی واکنش یک باز با یک اسید باعث تولید نمک می شود. به طور مشابه، در شیمی آلی واکنش یک الکل با یک اسید آلی، یک استر و آب تولید می کند. با استفاده از الکل های مخصوص مانند گلیکول در واکنش با اسیدهای دی بازیک، پلی استر و آب تولید می شود. این واکنش همراه با افزودن ترکیباتی مانند اسیدهای دی بازیک اشباع و مونومرهای دارای پیوند دوگانه، فرآیند اساسی ساخت پلی استر را تشکیل می دهد. لذا تنوع خواص در انواع پلی استر ها را می توان با انتخاب اسید ها گلیکول ها و مونومر های متفاوت بدست آورد. شکل زیر ساختار شیمیایی ایده آل یک پلی استر معمولی را نشان می دهد. به موقعیت گروه های استر (CO – O – C) و مکان های واکنش (C* = *C) در زنجیره مولکولی توجه کنید.

بیشتر رزین های پلی استر مایعات چسبناک و کم رنگی هستند که از محلول پلی استر در یک مونومر ( معمولاً استایرن) تشکیل می شوند. افزودن استایرن تا مقدار 50 درصد با کاهش ویسکوزیته رزین به راحت‌تر کارکردن با آن کمک می‌کند. زنجیره های مولکولی پلی استر را می توان به صورت شکل زیر نشان داد، که در آن “B” مکان های واکنش پذیر در مولکول را نشان می دهد.

استایرن در حضور یک کاتالیزور زنجیره های پلیمری را در هر یک از مکان های واکنش دهنده به هم متصل می کند. تا یک شبکه ی سه بعدی را به شرح زیر تشکیل دهد.

استایرن همچنین یک عملکرد حیاتی انجام می دهد که رزین را قادر می سازد تا از مایع به جامد با “پیوند عرضی” بین زنجیره های مولکول‌های پلی استر، بدون خروج هیچ گونه محصول جانبی، پخت شود. بنابراین این رزین‌ها را می‌توان بدون استفاده از فشار قالب‌گیری کرد و به همین‌جهت رزین‌های تماسی یا کم فشار نامیده می‌شوند.

کاربرد و خواص رزین پلی استر:

این رزین یکی از پرمصرف ترین سیستم رزینی به ویژه در صنایع دریایی است. اکثر قایق‌های تفریحی و تجاری کامپوزیتی، از این رزین استفاده می‌کنند. دو نوع اصلی رزین پلی­ استر به عنوان سیستم های لایه‌چینی استاندارد در صنعت کامپوزیت استفاده می شود:

1. رزین پلی ­استر ارتوفتالیک که یک رزین استاندارد اقتصادی است و
2. رزین پلی ­استر ایزوفتالیک که در حال حاضر به رزین ترجیحی در صنایعی مانند صنایع دریایی تبدیل شده است که مقاومت بالای آن در برابر آب مطلوب است.

نکته قابل توجه دیگر در خصوص رزین‌های پلی‌استر عمر ذخیره‌سازی محدود آنهاست، به نحوی که در مدت زمان طولانی به صورت خود به خودی اصطلاحا میگیرند یا «ژل» می‌شوند. اغلب مقادیر کمی از بازدارنده در طول ساخت رزین اضافه می شود تا ژل شدن به تعویق بیفتد.